Bukkitingi – królestwo nietoperzy

Bukkitingi to stosunkowo niewielkie, sumatrzańskie miasto, kiedyś będące jednym z holenderskich ośrodków administracyjnych w tym regionie. Kiedy Holendrzy się wycofali, a sytuacja polityczna na miejscu się ustabilizowała, nadeszli turyści. Ci jednak, podobnie jak w przypadku jeziora Toba, nie poimprezowali na miejscu zbyt długo. W 2009 roku Bukkitingi oferowało wprawdzie wiele aktywności, którymi z powodzeniem mógł się zająć podróżny, ale można było odnieść wrażenie, że w miasteczku jest więcej chętnych przewodników niż turystów.

Trafiając do Bukkitingi mieliśmy w sumie sporo czasu, w związku z czym na spokojnie poznawaliśmy zarówno samo miasto, jak i jego najbliższe okolice. Do tej pory trudno mi zdecydować, która z tych dwóch „połówek” pobytu podobała mi się bardziej.

Co w Bukkitingi?

Jak wspomniałem, ta indonezyjska miejscowość była kiedyś dość ważnym miastem dla administracji kolonialnej. Stacjonujący tu Holendrzy postawili w mieście fort (o dźwięcznej, acz dwuznacznej nazwie Kock), po którym już w 2009 roku nie zostało wiele ponad kilka dział i fragmenty murów. Apokaliptycznego klimatu dopełnia pobliskie zoo, które przewodnik Lonely Planet określał jako depresyjne, a moje notatki z wyjazdu jako głupie. Kto wie, może teraz coś się zmieniło.

Na plus należy za to zaliczyć widok rozciągający się ze wzgórza fortowego. Można z niego zobaczyć między innymi słynną dzwonnicę Jam Gadang, będącą jednym z symboli miasta. W odróżnieniu od wielu innych, podobnych zegarów w Indonezji, ten konkretny podczas naszej wizyty chodził bez przeszkód. Być może jest tak dlatego, że mechanizm jest holenderski, a w konstrukcji z 1920 roku zmieniono (po odzyskaniu niepodległości przez Indonezję) wyłącznie dach.

Widok na Bukkitingi – w prawej widać charakterystyczną wieżą

Nieopodal zegara rozciąga się jeszcze Pasar Atas, główny plac handlowy, na którym można kupić wszystko – od maści na hemoroidy, przez każdy lokalny owoc, aż po części do traktora. Jeśli nasz Ursus akurat nie wymaga naprawy, możemy przejść się jeszcze kawałek (jakieś 0,5 km) na południe i trafić na coś, co według mnie jest najciekawszą atrakcją Bukkitingi.

Taman Panorama może nie wydawać się niczym specjalnym. W ciągu dnia kręci się tu trochę podziwiających ładne widoki ludzi, ale trudno powiedzieć, żeby pobliskie góry i dolinki wyrywały dupę wraz z jelitami. Prawdziwa magia nadchodzi wieczorem, kiedy na żer wyruszają tutejsi sympatyczni, choć także nieco przerażający mieszkańcy, czyli…

Prawda, że w pytkę?

Indonezyjskie nietoperze owocowe

Rudawka wielka to kurewsko dziwny typ nietoperza, występujący nie tylko w Indonezji, ale także w Tajlandii czy Indiach. W odróżnieniu od swoich mniejszych i bardziej znanych kuzynów, rudawki nie dysponują zdolnością echolokacji – mają za to świetny wzrok i słuch, które jednak nie są przez nie wykorzystywane do polowania. Jest tak dlatego, że latające lisy (jak są często nazywane) żywią się przede wszystkim owocami, sokiem i nektarem. Brzmi to niezbyt groźnie, ale stado rudawek olbrzymich potrafi w ciągu kilkunastu minut spustoszyć średniej wielkości plantację, przez co szybko znalazły się one na celowniku większości azjatyckich rolników, którzy mieli z nimi do czynienia.

Rudawka wielka (źródło: 123RF.com)

Doszło nawet do tego, że nietoperze owocożerne trafiły do… wiejskich jadłospisów. Zwierzaki łapie się i W CAŁOŚCI (wraz ze skrzydłami dochodzącymi do 1,5 m rozpiętości) gotuje w zupie kokosowej, z dodatkiem imbiru i cebuli, wcześniej odzierając z futra.

Obrzydliwe? Warto dodać, że mięso rudawek – pomimo smaku podobno przypominającego kurczaka – może być nośnikiem wielu groźnych chorób i wirusów. Niektórzy lekarze podejrzewają, że spożycie tych zwierząt było powodem wybuchu kilku lokalnych epidemii. Na domiar złego wiele owocożernych nietoperzy jest również zarażonych wścieklizną, więc ich ugryzienie może być potencjalnie zabójcze.

Przelot rudawek nad Bukkitingi. W bonusie – ziarno na wypasie…

W utrzymywaniu rudawek wielkich z dala od turystów nie pomaga fakt, że latające lisy wyglądają bardzo sympatycznie, a do tego można je bez większego trudu oswoić. Indonezyjczycy łapią je czasem i pozwalają przyjezdnym z nimi pozować – oczywiście za odpowiednią opłatą. Nietoperze owocożerne, jak każde zwierzę lubiące sól, często wykorzystują tę okazję na lizanie spoconej, ludzkiej skóry, co również może skończyć się różnie.

A co pod Bukkitingi?

Co by nie mówić, miasto nie jest wielkie i po jednym dniu, zakończonym zapewne nietoperzowym przedstawieniem w świetle zachodzącego słońca, większość turystów zapragnie się z Bukkitingi wyrwać. Tak było także z nami, chociaż przyznam, ze w tym przypadku poszliśmy na bezczelną łatwiznę i po prostu wykupiliśmy wycieczkę u jednego z przewodników, który kręcił się w pobliżu naszego hostelu.

Wycieczki po okolicach Bukkitingi mają zazwyczaj dość podobny przebieg. Rozpoczyna się je od wizyty w wioskach Koto Gadang i Pandai Sikat, gdzie turysta może dowiedzieć się więcej o – odpowiednio – tradycyjnej obróbce srebra i wyszywaniu sarongów (malajskich chust służących za spódnice – zarówno kobietom, jak i mężczyznom) i tym podobnych pierdół.

Kolega Franek poznaje tajniki szycia

Po wizycie w wioskach, urozmaicanych czasem dodatkowymi atrakcjami (w naszym przypadku była to wizyta w młynie kawowym), turyści zawożeni są do Królewskiego Pałacu. Pod tą nazwą kryje się coś na kształt skansenu, wciąż zamieszkanego przez z gruntu matriarchalną społeczność Minang. Minangowie bardzo wyróżniają się na tle i tak zróżnicowanej etnicznie Indonezji – przede wszystkim uprzywilejowaniem kobiet, dużym przywiązaniem do zdolności ładnego wysławiania się, pikantną kuchnią oraz bardzo charakterystyczną architekturą. Ich długie, mieszczące całą rodzinę domy podzielone są na dwie części – w jednej (z wydzielonymi izbami) sypiają małżeństwa i niezamężne kobiety; w drugiej natomiast dzieci i mężczyźni. „Męska”, wspólna część służy również jako pomieszczenie „dzienne” dla całej rodziny. Rodzinne siedziby zwieńczone są imponującymi dachami w kształcie bawolich rogów oraz ozdobione licznymi ornamentami, z których każdy ma znaczenie symboliczne.

Pałac na wypasie

Kuchnia Padang style

Ostra, dość zróżnicowana kuchnia Minangów jest popularna nie tylko na Sumatrze, ale właściwie w całej Indonezji. Restauracje Masakan Padang łatwo rozpoznać, bowiem na ich szyldach i logotypach zawsze widać charakterystyczne dla tej społeczności „bawole rogi” – najczęściej przedstawione w symbolicznej formie wspomnianych wyżej dachów. Żarełko „Padang style” to coś na zasadzie tradycyjnego bufetu, złożonego z wielu mniejszych porcji kilku do kilkunastu dań, do których dokłada się sakramencko wielką michę ryżu. Do najpopularniejszych potraw należą między innymi: rendang (wołowina w mleku kokosowym), daun ubi tumbuk (to samo co randang, tylko zamiast wołowiny żremy… liście manioku), sate padang (czyli standardowe sataje w specjalnym sosie) czy jakieś pół setki „gulajów”, czyli różnego rodzaju mięsa w gęstym sosie a la curry.

Uczta Padang Style – każdy się naje

Jeśli wycieczce zostaje trochę czasu po wizycie u Minangów, w okolicy Bukkitingi jest jeszcze kilka innych atrakcji, do których przewodnicy wiodą turystów w zależności od ich preferencji:

• Belimbing to jeszcze jedna wioska Minangów, w której współczesna architektura miesza się z tradycyjną;
• W pobliskich rezerwatach Batang Palupuh czy Lembah Anai można natknąć się na dzikie gatunki orchidei, trochę zwierzątek oraz na raflezję – największy kwiat świata, słynny słynący z wabienia insektów zapachem rozkładającego się mięsa;
• Najbliższy miastu wulkan to Merapi (2891 m) – kiedy nie przysypia, firmy turystyczne z Bukkitingi z chęcią Was na niego zaprowadzą;
• Wioska Harau leży u wejścia do doliny o tej samej nazwie – podobno idealnie nadającej się na całodzienny trekking;
• Poszukiwacze relaksu mogą udać się nad jedno z dwóch dużych, pobliskich jezior – Maninjau albo Singkarak. My – o ile dobrze pamiętam – spędziliśmy chwilę nad tym drugim, gdzie wychyliliśmy po piwku;
• W samym mieście, nieopodal Panoramy Taman, możecie odwiedzić jeszcze japońskie jaskinie, które największe azjatyckie skurwysyny II Wojny Światowej wydrążyły w mieście za pomocą lokalnej siły roboczej.

Wulkan Merapi widać w oddali

Ponadto, jeśli będziecie mieli szczęście, to jakiś przyjazny locals może podpowiedzieć Wam, gdzie znaleźć dzienne siedliska wspomnianych wcześniej nietoperzy owocożernych. Nam udało się namierzyć jedno na południe od Bukkitingi, gdzieś po drodze do wioski Koto Gadang (tej od srebra), którą odwiedziliśmy we własnym zakresie. Obwieszone nietoperzami drzewo zrobiło na nas duże wrażenie, chociaż zwierzaki pozostały niewzruszone wobec generowanego przez nas specjalnie hałasu.

Te czarne kropki w oddali to nietoperze